Pierwszy odcinek do Berlina

Pierwszym najtrudniejszym testem był start z Warszawy i dojazd do Berlina. To odcinek 593 km, trudny o tyle, że w Polsce nie mamy jeszcze stacji wodoru. Pierwszy przystanek to właśnie Berlin.

Dreszczyk emocji potęgował fakt, że przed wyjazdem auto nie było zatankowane do pełna i wskazywało zasięg 477 km.

Kiedy Arkady dojechał do Berlina, komputer pokładowy informował o zasięgu wynoszącym 27 km.
Na pierwszym odcinku średnie zużycie wyniosło 0,73 kg na 100 km.
Pomiędzy Warszawą a Berlinem Toyota zużyła 4,34 kg wodoru. Przy obecnych cenach – 9,5 euro za 1 kg – koszt podróży zamknął się w kwocie 41,3 euro.

Pozostała część trasy przez Niemcy była już czystą przyjemnością.
„Stacji wodorowych było mnóstwo, na tyle blisko od siebie, że na całej trasie od Berlina tylko raz byłem blisko włączenia się rezerwy. Tankowanie trwa kilka minut i można jechać dalej. Na niemieckich autostradach jeździ się szybciej, czasem powyżej 160 km/h, dlatego przyspieszyłem, nie martwiąc się o zasięg” – wspomina Arkady Fiedler.

Bruksela i Paryż

Chwila odpoczynku w Brukseli pod słynnym Atomium i dalej w trasę. Po przejechaniu 2000 km drugiego dnia, Arkady zjawił się w Paryżu. Średnie zużycie wodoru od Berlina 1,18 kg/100.

W stolicy Francji Mirai już nie przyciągał tak wzroku jak wcześniej na trasie. Powód był prozaiczny. Po Paryżu jeździ 600 wodorowych taksówek. Flotę marki Hype tworzą właśnie egzemplarze Miraia.

Wizyta w Paryżu zbiegła się z ciekawym wydarzeniem. Francuzi upamiętnili parę artystów Christo i Jeanne Claude owijając Łuk Triumfalny srebrzysto-niebieską tkaniną polipropylenową o powierzchni 25 tys. m2, którą mocował czerwony sznur o długości 3 tys. metrów. Materiały nadają się do recyklingu. Upamiętnionym artystom największy rozgłos przyniosły opakowania obiektów architektonicznych – niemieckiego Reichstagu w Berlinie w 1995 roku i paryskiego Pont Neuf w 1985 roku oraz krajobrazów, m.in. 2 km wybrzeża Australii – w 1969.

Podsumowanie wyprawy

Prawie 5 tys. km po europejskich drogach, przez siedem krajów Europy Zachodniej. Arkady łącznie pokonał 4905 km z Warszawy do Paryża przez Berlin, Hanower, Amsterdam, Kolonię i Brukselę. Na całej trasie auto oczyściło 2,3 tys. m3 powietrza. Jak to możliwe? Samochód podczas jazdy filtruje je, by zapewnić taki stopień jego czystości, jaki wymagany jest w procesie chemicznym zachodzącym w ogniwie paliwowym. W ten sposób oczyszczeniu poddano 2312 metrów sześciennych powietrza. To tyle, ile człowiek potrzebuje przez pół roku!
Na trasie z Warszawy do Paryża i z powrotem Mirai zużył 50 kg wodoru. Koszt tankowania samochodu wyniósł 2100 zł.

Co jednak najważniejsze, cała podróż nie wiązała się z zanieczyszczaniem cennego środowiska. Nie sposób zaprzeczyć korzyściom środowiskowym związanym z używaniem Toyoty Mirai. Druga generacja Miraia ma być dla napędu wodorowego kamieniem milowym. Choć na razie wodór w motoryzacji jest przyszłością, już dziś Toyota ma wykorzystujące go auto, którego bez wyrzeczeń można używać jak pojazdu o tradycyjnym napędzie.